Ерөнхийгөөс Тусгайруу

Хүн гэж амьтаны дизайн нь өөрөө сайн сайхны төлөө цохилох зүрх байдаг. Нийгмийн байгуулалт нь ямар байхаас үл хамаараад хүн гэж амьтан сайн сайхан, хөгжил дэвшлийн төлөө байдаг юм.

Сайн сайханд хүрэх арга замыг сонгох тал дээр харин өнгөрсөн хугацаанд социализм, коммунизм, ардчилал, феодализм зэрэг олон замыг туршиж үзжээ. Арга нь өөр боловч зорилго нь ижил.

Буруу арга зам гэж бий. Жишээ нь феодализм буруу болох нь олон мянган жилийн туршилтаар нотлогдсон. Учир нь лидершип цус дамждаггүй. Цэнхэр цус гэж байхгүй. Ядуу малчин, баян аристократ бүгд адил улаан л цустай гэдгийг 10 мянган жил, их цус урсгаж байж арай гэж ойлгомоор аядаад явж байгаа ийм л амьтаны төрөл, бид.

Америк болон Европ 600 жил арилжаа, улмаар чөлөөт зах зээл, цаашлаад ардчилалд шилжиж өнөөгийн төвшинд хүрсэн. Европт ардчилал бүүр 1500 оноос алгуур эхэлсэн юм шүү.

Монгол харин энэ хооронд 1921 он хүртэл харанхуй балай феодализм, харийн дарлалд живж байгаад 70 жил социализмийг туршиж үзсэн.

Социализм бол Утопи арга зам. Капитализмийг алгасаад харайж буй морьтоны зураг бол яг үнэндээ худал ч зүйл юм биш. Капитализмийн дараах нийгэм нь Социализм байх бүрэн боломжтой. Гэхдээ хүн төрлөхтөн ирэх 2000 жилдээ л лав социализмд - буюу өөрийгөө бусдын төлөө гэсэн системд бэлэн болж амжихгүй.

Монгол улсын зорилго урд зурайх зам мэт тодорхой. Монгол улсын зорилго нь 30 онд олимп зохиох, эсвэл нэг хүнд ногдох ДНБ-ээ 10 мянган доллар болгох явдал яав ч биш. Монгол улсын зорилго нь дэлхийн тэргүүлэгч гүрэн болоход, гагцхүү түүнд л оршино.

Зорилгыг иймэрхүү байдлаар тодорхойлсны дараа их энгийн асуулт ургаж гарч ирдэг. Хэзээ зорилгодоо хүрэх алхамаа хийж эхлэх юм бэ - гэж. Өнгөрсөн 23 жилд л лав нэг ч алхам хийгээгүй.

Бодит байдал их энгийн. Бид Европ төвтэй хөгжлөөс дор хаяад 100 жилээр хоцорсон. 1990 онд Хятад Монгол хоёр бараг ойролцоо байсан бол одоо Хятад хамгийн багаар бодоход Монголоос 20 жилээр түрүүллээ.

Дэлхийд ийм нөхцөл байдал урьд нь тулгарч байсаан. Хятад Монголоос ойролцоогоор 500 жилээр түрүүлсэн байсан тийм нөхцөлд Тэмүүжин ба түүний нөхөд хэмээх хэсэг Монгол залуус гарч ирэн, Монголчуудыг нэгтгэж дэлхийн хамгийн том гүрэнг байгуулсан нь түүх. Гэвч зохион байгуулалтын зөв хэлбэрт буюу ардчилсан хэлбэрт шилжиж чадалгүй феодал буюу угаасаа буруу моделиор үргэлжилсэн учир Монголын их эзэнт гүрэн маш хурдан задран унасан.

Бид нар дахиад чадна. Дахиад дэлхийг өнгөлөх ёстой.

Ер нь хөгжих дэвшихэд баримтлах ерөнхий зарчим гэж бий. Энэ ерөнхий зарчмуудыг хүн төрлөхтөн алдаж онон сурчээ. Тэр нь номын санд буй. Тухайлбал хөрөнгийн зах зээлийг хөгжүүлснээр эдийн засгаа хүчирхэгжүүлдэг нь ийм ерөнхий хууль юм.

Гэтэл нөгөө талд яг өнөөгийн Монголын нөхцөл байдал дэлхийн түүхэнд өмнө нь давтагдаагүй учир бид зөвхөн энэ нөхцөлд тохирсон ТУСГАЙ ЭДИЙН ЗАСГИЙН ХӨГЖЛИЙН ОНОЛ гаргах ёстой юм.

Бид ерөнхий зарчмуудыг мөрдөхийн зэрэгцээ, тусгай бодлогын дагуу тусгай хөдөлгөөн хийх ёстой.

Улирсан, баларсантай зууралдах шаардлагагүй. Тэмүүжиний тухай үед баримталсан тусгай бодлого өнөөгийн огт өөр нөхцөл байдалд үйлчилэх ямар ч боломжгүй гэдгийг хатуу санах ёстой. Яг үүнтэй адил Чилийн загвар, Норвегийн хувилбар бидэнд тус болохгүй. Мэдлэгт мэдээж бүгд л дусал нэмэр.

Философигүй хөгжил гэж үгүй. Грекийн Философийн хөгжил дээр үндэслэн Грекийн агуу эзэн гүрнүүд байгуулагдаж байв. Македоны Александр тухайлбал агуу философич Аристотлийн шавь байв. Чингис хаан Монголын нэгтгэж дуусмагц яаралтай философичдийн залж авчирч сургаалийг нь сонссон байдаг. Грекийн философи дээр үндэслэн Ромын хамгийн удаан оршин тогтносон агуу эзэнт гүрэн амжилт олж байв.

Грек, ромын философи дээр суурилсан соёл иргэншлийг Христийн шашиний философи нам дарав. Христийн философи дээр үндэслэн соёл иргэншлүүд Лалын философи дээр үндэслэсэн соёл иргэншлүүдтэй дайтаж, дэлхий хоёр том хүчинд хуваагдаж байв. Эдгээр философиудын эцэг философи болох Еврейн философи бөөрөнд наалдах маягтай оршин тогтнож саяханыг хүртэл дэлхийн санхүү мөнгийг атгаж байв. Эсрэг талд нь Будда, Хиндийн философи цэцэглэж дэлхийн хамгийн өндөр хөгжилтэй улс Энэтхэгт оршин байв. Түүнээс цаашхнаа Хятадын дао, күнзийн философи дээр суурилсан аварга том гүрнүүд Хятадад оршин байв.

Дэлхий дээр хамгийн олон жил оршин тогтносон корпораци болох КАТОЛОКИЙН Сүмийг философи нь л ингэж оршин тогтнуулав.

Хөгжил, дэвшил, эзэнт гүрэн бүрийн цаана ФИЛОСОФИ байв. Эхлээд философи шашны хэлбэртэй байсан бол яваандаа шинжлэх ухааны хэлбэрийг олов.

Ерөнхийд нь тоймлон харахад ФИЛОСОФИЙН хэлбэр шашинлаг байдлаас шинжлэх ухаанлаг байдалд шилжих явц ид өрнөж буй тул дэлхий самуунтай байна. Бурханд бид итгэнэ гэж мөнгөн дэвсгэрт дээрээ бичсэн Америк хүртэл шилжилт хийж, хүн бүр самуурсан байна.

Магадгүй энэ нь ШИНЭ, ЦОО ШИНЭ ФИЛОСОФИЙН тунхаглалыг гаргах дараагийн улсад боломж олгож байгаа ч юм билүү. Энэхүү шинэ урсгал, хандлагыг цэвэрхэн цаас шиг улс л гаргаж чадна. Америк, Орос, Хятад, Европ бүгд улирсан баларсан философидоо самуурсан гэж өөдрөгөөр бодвол МОНГОЛД маш том боломж байна. Магадгүй бид 100 жилийн дотор дэлхийд өнгөлж болно.

Ай-фоныг мундаг инженер биш харин ФИЛОСОФИЙН дэд бүтэц бий болгосон. Өнөөг хүртэл нүдэнд үл үзэгдэх энэ Философийн нууцлаг дэд бүтцийн талаар шинжлэх ухаан битгий хэл шашин ч нээж бичээгүй л байна.

Хүний нөөцийн онол нь гэхэд л хүнийг яаж урамшуулах вэ гэсэн төвшин дээрээ л явж байна. Гэтэл эдийн засгийн хамгийн суурь асуудал болох БҮТЭЭМЖ хэзээ хамгийн өндөр байдаг вэ?

Шийтгэл өгөхөд хүний бүтээмж эрс сайжирна. Харин урамшуулбал бүтээмж бүүр ч дээшилнэ. Гэтэл философийн итгэл үнэмшилтэй болсон хүнд шийтгэл, урамшуулал огт хэрэггүй - энэ хүн урлагийн бүтээлийг гаргана.

Уран зураач - мөнгөний төлөө эсвэл шийтгэлээс айж агуу урлагийн бүтээл гаргадаг уу? Хариулт ойлгомжтой - тэгвэл тэр аймшигтай өндөр төвшний - эдийн засагч - компанийн захирал хүн бүрийн мөрөөдөх БҮТЭЭМЖИЙГ юу нөхцөлдүүлдэг юм бэ? Тэр бол философийн итгэл үнэмшил, чиг баримжаа - миний яриад байгаа нүдэнд үл үзэгдэх дэд бүтэц юм.

Монголын бүх иргэн Ван Гог шиг бүтээлч байна гээд төсөөлөөд үз. Бид хүн төрлөхтөний оюун ухааныг эзэмдэх болно. Гэтэл энэ философи нь хаана байгаа юм, гараад ирлээ гэхэд яаж хүн бүрт ухамсарлуулах вэ гэдэг өөрөө бараг л бүтэшгүй асуудал л даа.